Τα ποσοστά επιτυχίας της εξωσωματικής γονιμοποίησης διαφέρουν ανάλογα με πρόβλημα κάθε ζευγαριού. Γενικώς σήμερα θεωρούμε ότι το ποσοστό επιτυχίας κατά την εξωσωματική γονιμοποίηση ανά εμβρυομεταφορά του θετικού της εγκυμοσύνης είναι περίπου στο 53%  υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που το ποσοστό αυτό μπορεί να είναι και 60% και 65%. Αυτό το ποσοστό εμφανίζεται σε γυναίκες νεαρής ηλικίας που κάνουν εξωσωματική και το πρόβλημα είναι στο σπέρμα, άρα η λύση είναι μόνο η μικρογονιμοποίηση ή σε γυναίκες που έχουν μπει σε προγράμματα ωοδωρήσεων όπου το γενετικό υλικό προέρχεται από γυναίκες νεαρής ηλικίας.

Όλο και περισσότερες γυναίκες και ζευγάρια έχουν αποκτήσει φοβία στα φάρμακα της εξωσωματικής και ζητούν να γίνει γονιμοποίηση του ενός ωαρίου το οποίο παράγεται στο φυσικό κύκλο και το έμβρυο αυτό να εμφυτευτεί ώστε να έχουμε αυτήν τη μορφή της εξωσωματικής. Είναι κάτι το οποίο έχει αποτέλεσμα, δεν είναι ιδιαίτερα ακριβό αλλά δεν εφαρμόζεται όμως σε όλες τις περιπτώσεις. Ο φυσικός κύκλος αρμόζει σε νέα ζευγάρια όπου το πρόβλημα οφείλεται σε ανδρικό παράγοντα, δηλαδή δεν μπορεί να γίνει γονιμοποίηση του ωαρίου από το συγκεκριμένο σπέρμα και χρειάζεται μικρογονιμοποίηση ή σε ζευγάρια στα οποία οι γυναίκες είναι προχωρημένης ηλικίας και έχουν αναπτύξει κάποια αντίσταση στα φάρμακα, με συνέπεια είτε πάρουν είτε δεν πάρουν φάρμακα το αποτέλεσμα δεν διαφοροποιείται ιδιάιτερα.

Το ερώτημα πότε ένα ζευγάρι πρέπει να σταματά τις προσπάθειες για εξωσωματική γονιμοποίηση είναι ένα από τα πρώτα ερωτήματα που γίνονται πολύ συχνά στο γιατρό και η απάντηση πολλές φορές είναι αρκετά δύσκολη. Γνωρίζουμε ότι εάν ένα ζευγάρι έχει προσπαθήσει τέσσερις – πέντε φορές σε μια καλή μονάδα εξωσωματικής και υπάρχει ανταπόκριση στη θεραπεία, σε ποσοστό 80% θα πρέπει να έχει επιτευχθεί κύηση. Σε περίπτωση που αυτό δεν συμβεί τότε πρέπει να εξετάσουμε εάν η εξωσωματική γονιμοποίηση είναι η κατάλληλη θεραπεία ή  κάτι άλλο συμβαίνει. ‘Ενα ζευγάρι πρέπει να συνεχίσει όταν τα αποτελέσματα των προσπαθειών είναι ενθαρρυντικά, δηλαδή όταν η φαρμακευτική αγωγή αποδίδει, όταν έχουμε καλής ποιότητας γενετικό υλικό, όταν έχει γίνει έλεγχος όλων των άλλων παραμέτρων και όταν η ποιότητα του ενδομητρίου είναι καλή. Όταν κάτι από όλα αυτά δεν είναι σωστό τότε θα πρέπει να δοθούν άλλες λύσεις, όπως η χρήση ξένου γενετικού υλικού ή ακόμη και η χρήση δανεικής μήτρας.

Τα παιδιά που προέρχονται από εξωσωματική γονιμοποίηση δεν παρουσιάζουν προβλήματα υγείας διαφορετικά από τα παιδιά που προέρχονται από φυσιολογική σύλληψη, μεγαλώνουν και αναπτύσσονται φυσιολογικά όπως και τα παιδιά από φυσιολογική σύλληψη.
Μια ιδιαίτερη παρακολούθηση χρειάζεται για αγόρια που έχουν γεννηθεί μετά από την διαδικασία ICSI καθώς υπάρχει πιθανότητα να κληρονομηθεί τυχόν ανδρικός παράγοντας υπογονιμότητας.

Παλαιότερα όταν κάποιος δεν είχε καλό σπέρμα η λύση ήταν μετά από κάποιο χρονικό διάστημα η χρησιμοποίηση σπέρματος από κάποιον άλλο δότη. Σήμερα αυτό δεν ισχύει, γιατί στο 99% των περιπτώσεων όπου το σπέρμα δεν είναι καλό έχουμε τη λύση της μικρογονιμοποίησης, η οποία αποτέλεσε επανάσταση στην εξωσωματική γονιμοποίηση. Σε περίπτωση που το σπέρμα είναι ανύπαρκτο τότε και πάλι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε σπέρμα με μικρογονιμοποίηση το οποίο θα έχει βρεθεί μετά από βιοψία στον όρχι ή μετά από παρακέντηση.